Trekkingdag 4 Junbesi – Nuntala

donderdag 4 december 2014

Na eindelijk een goede nachtrust gaan we weer om 8.00 uur op pad. Langs de stoepa en over een kleine ijzeren brug om meteen door de bossen te stijgen. Het dennenbos heeft wat weg van de Ardennen en ruikt net zo lekker. Uit de bossen komen we in de zon en lopen langere tijd vlak op dezelfde hoogte. Achter ons hebben we zicht op de pas waar we gisteren over zijn gegaan en de bossen daaronder. Ook het hoger gelegen klooster van Junbesi zien we nu mooi tegen de helling in de zon stralen. De rivier onder in het dal schittert als een zilveren lint. We lopen op 2800 meter.

Paul en Matt komen we steeds met hun gids tegen. Zij zijn de groep vooruit gegaan. “Tot de volgende fotostop”, roept hun gids dan, “Ferry Fadalar, Shakira!” Nepalees voor “See you later”. Shakira heeft hij er gisteren in de lodge bij verzonnen. Dat hoor ik die dag nog vaak!

Als we bij een teahouse een bocht omgaan, hebben we ineens uitzicht op een deel van het Everestgebied! Prachtige witte toppen stralend in de zon! Voor het eerst zien we Mount Everest! Heel ver en kleiner dan de anderen. En niet dat Everest de prachtigste berg is, maar hij heeft nu eenmaal iets magisch. De hoogste van de wereld! We genieten van dit uitzicht. Zo dichtbij en toch nog zo ver weg. De hoogsten van de wereld. Nog een week en dan loop ik er aan de voet. Zucht.

We dalen weer flink door de bossen en steken bij een grote landverschuiving een watertje over. Bomen zijn geknakt als luciferhoutjes en het puin van de recente verschuiving ligt nog in het water. Na zo’n 250 meter stijgen komen we aan in het zonnige maar winderige dorpje Ringmu voor de lunch.

Sherpa wedding
Paul, Matt en het Schotse stel zijn er ook. En ook de eerste ezelkaravaans komen op dit kruispunt van paden voorbij. Beladen met ijzeren gasflessen. Dan komt er een kleine stoet van mensen uit het dorp het pad af. Op enkele muziekinstrumenten wordt luid muziek gemaakt. Een oudere man komt met een stralende lach naar ons toe. Vandaag is er een sherpa bruiloft, vertelt ie glunderend. De bruidstoet komt er zo aan. Dan komt er een kleine groep vrouwen aan die traditioneel gekleed zijn. De bruid loopt ertussen maar valt niet zozeer op. De mannen volgen en dragen een grote luidspreker met harde muziek met zich mee. De kleine kinderen aan de kant kijken hun ogen uit. En ook wij genieten dat we dit mogen meemaken.

Gonza en Sancha vertellen over hun bruiloften en hoe de bruidegom eerst 2 maanden bij zijn aanstaande bruid en haar familie logeert. Het bruidspaar krijgt een eigen huis en daarin wordt getrouwd. Er is 3 dagen feest voor wel 100 tot 150 gasten. Voor iedereen is er eten en drinken en het hele dorp helpt mee aan dit grote feest.

Trakshindo klooster
Bewolking drijft binnen en het is meteen flink fris als we weer vertrekken. Berg op, naar de Trakshindo pas op 3071 meter. Net achter een ezelkaravaan aan. Het stijgt meteen en overal liggen ezelkeutels. Stenen zijn hier nat en glibberig en voordat ik het weet glij ik uit. Gelukkig niet in donkyshit! Maar in een soort greppeltje waarbij mijn rugzak me opvangt. Ongelukkig als ik lig, kan ik niet zelf overeind komen en trekt Gonza me omhoog. Ik moet er zelf het hardst om lachen.

Het blijft koud terwijl we achter de ezels lopen. Na een uurtje zijn we boven op de winderige pas. Kinderen met smerige snoetjes en snottebellen aan hun neus spelen bij een boerderijtje. Terwijl we even rusten geef ik ze een stickervel. Dat doet het altijd goed! En we hebben hun volle aandacht. Lang zitten doen we niet op deze koude plek en we lopen langs gebedsmolens over het hoogste punt. Na 100 meter dalen komen we uit bij het Trakshindo klooster. Een boeddhistisch klooster en school voor jonge monniken. We lopen over het terrein en bezoeken de tempel. Schoenen uit en op sokken naar binnen in het heiligdom. De bont geschilderde ruimte ademt een sereniteit uit. Wierook hangt in de lucht. De Dalai Lama en andere lagere lama’s kijken naar ons vanuit hun fotolijst. Gebedenboeken en muziekinstrumenten vullen de ruimte. En boeddhistische beelden glimmen met offerandes aan hun voeten. Een rust valt op ons neer en we steken enkele kaarsjes aan.

De ezelkaravaans van de Himalaya
Na het bezoek dalen we 700 meter naar onze overnachtingsplek Nuntala. En deze afdaling is niet mis! Steil met grote stenen. Via een zijpad schiet een nieuwe ezelkaravaan voor ons. Het pad wordt steeds moeilijker. De stenen zijn modderig en glibberig. Sancha waarschuwt me de stokken te gebruiken. Hier wil je niet uitglijden. De rand ligt naast het pad, begroeid met bomen en struiken, maar weliswaar steil en iets waar je niet in terecht wilt komen. Het is echt spekglad!
De ezels lopen voor me. Ik heb ze op andere trekkings vaker gezien, de grote groepen sterke ezeltjes die vrachten naar boven en beneden brengen. Ze lijken gemaakt voor de bergen en lopen met gemak de hobbelige paden op en af. Maar hier, hier ben ik bang dat ze steeds uit zullen glijden op dit moeilijke pad. Op een steile zigzag komt een stoet ons tegemoet. Ik durf niet eens te kijken. Dit lijkt niet goed te kunnen gaan op hun dunne enkeltjes, maar er gebeurt niks. Net als ons komen ze veilig beneden.

We passeren 2 jonge zwaarbeladen dragers. De een met een gigantisch pak, de ander met wat het lijkt een houten deur. Als we dichterbij komen zien we dat het 10 dunne houten platen zijn. Op de vraag van Sancha blijkt het 110 kilo te wegen! Het is nog maar een jongen van een jaar of 18. Ongelooflijk! Ik heb al veel gezien en me steeds weer over de kracht van deze jongens en mannen van de Himalaya verbaast, maar dit slaat alles!
Ook zij moeten over dit natte glibberige steile ongelijke pad naar beneden. Zelfs Gonza op zijn slippers loopt hier sneller dan mij. Het blijft ongelooflijk!

Aan het eind van de middag komen we bij Shangri-La aan, onze slaapplek in het dorpje Nuntala. Het is groot en het is koud. Ik loop nog even door het dorpje, maar het is kil en sfeerloos. De ezels zijn bevrijd van hun bepakking en staan op hun rustplek lekker te eten. Wat een hard leven voor deze sterke beesten.
Omdat onze lodge een grote eetkamer heeft die niet te verwarmen lijkt, eet ik mee in de keuken. Vaak de warmste en meest knusse plek van een lodge. En geboeid kijk ik toe hoe het lekkere eten hier met voor ons primitieve middelen bereid wordt. Er komen nog 3 Nepalezen die op pad zijn bij. En na het eten gaat de tv aan. Bollywood en Animal Planet. Het blijft een vreemd fenomeen, een tv in de Himalaya, maar zij zijn verguld met dit stukje luxe en daarom is het prachtig!

Glibberige-kusjes
Natasja

Statistics
2560 meter: Junbesi
2220 meter: Nuntala
afstand: 16,5 km
7.45 uur lopen
stijgen: 950 meter | dalen: 1326 meter