The moral dillema about porters

Dit is mijn derde trekking waarin ik alleen op pad ga met een gids en drager. Sommige trekkers gaan met een drager/gids in dezelfde persoon. Toch komt dat zelden voor, omdat de Nepalese hiërarchie dit als 2 gescheiden beroepen en niveaus ziet. Mijn trekkingsbureau stelt een gids en drager als voorwaarde.

Op mijn eerste trekking ging ik met een groep. Wij gingen met dagrugzakken en onze gidsen op pad en de dragers zorgden ervoor dat onze andere spullen aan het eind van de dag op onze plek van bestemming stonden. Gedurende de dag zagen wij ze niet. In mijn naïviteit dacht ik dat het op mijn eerste trekking alleen ook zo zou gaan. Op de eerste dag kwam ik erachter dat we de hele trekking met drieën zouden lopen. Logisch, dat zou wel wat gezelliger zijn. Waarom zou de drager alleen lopen? Wat voelde ik me de eerste dag ongemakkelijk. Ik voelde me een deftige dame uit vroegere tijden die op expeditie ging met een hele stoet bedienden. Wat was dat raar. Maar het wende snel.

We waren een leuk gezelschap en hadden samen lol. Zij spraken de taal en openden letterlijk en figuurlijk deuren voor me, die anders voor me gesloten zouden blijven. Ze leerden me meer over de Nepalese cultuur en leerden me Nepalese zinnetjes en liedjes. Een trekking van 3 weken tot een hoogte van 5000 meter is zwaar, als je nu een eigen bepakking van 5 kilo draagt of eentje van 12 kilo. Het is niet niks! Op deze wijze had ik meer bewegingsvrijheid en kon ik optimaal genieten van de inspanning en van de omgeving. Alles in me opnemen en prachtige foto’s maken. En zag ik anderen met volledige eigen bepakking alleen maar naar de grond kijken en op rustpunten uithijgen. Maar het belangrijkste waar ik achter kwam was toch wel dat ik iemand van werk voorzag en bijdroeg in zijn bestaan en van zijn gezin. Sancha en Saila vertelden me hoe verbaasd ze waren altijd weer die trekkers te zien die al hun eigen spullen de bergen indroegen. “Daar zijn wij toch voor”, zeiden ze dan verbaasd. In hun ogen begrepen ze de westerlingen niet, niet het ongemak dat ze op hunzelf afroepen, en niet dat zij het werk dat de lokale mensen zo hard nodig hebben, hen ontzegden. Zij zijn uitgerust voor dit werk op hoogte, hun lichamen zijn ervoor gebouwd. Toen ik dat ongemakkelijke gevoel losgelaten had en hoorde hoe hard het gezin van Saila mijn drager dit geld nodig had, was ik blij met de win-win-situatie.

Nooit heb ik er spijt van gehad. Ook niet op mijn volgende trekkings. Maar ongemakkelijk voelde ik me soms nog wel. Niet door mezelf of door hen. Maar door andere trekkers die solo trekken. Die je op een bepaalde manier aankijken als je met niet alleen een gids maar ook een drager langsgelopen komt. En die enkeling die meent er een opmerking over te moeten maken op een arrogante manier: “Heb jij een gids én een drager?!” Dat maakt klein, en roept een defensieve reactie op. En het is een kleine genoegdoening om te pareren met de opmerking dat ik tenminste bijdraag aan een economie waar werk voor deze ongeschoolde mensen zo hard nodig is, dat ik (en anderen met mij) het verschil maak dat de kinderen van mijn drager eten hebben en naar school kunnen. Dat ik niet alleen haal, maar ook breng. En toch baal ik er van dat ik me dat laat ontlokken. Dat er nog steeds iets in mij zit dat mij zwak laat voelen.

De Lonely Planet schrijft er een raak en mooi stukje over. En dat sterkt!

The moral dilemma about porters
Some trekkers think it is immoral or a sign of weakness to hire a porter and think they’re being independent and tougher by carrying everything themselves on a trek. Hiring a porter can make your trek physically more pleasant and also enrich your trip culturally. You should not feel bad about paying someone to carry your bags. Porters do not feel demeaned and the salary you pay will do far more good for everyone than spending that same money on pie and beer in a lodge.

Dr. Raju Tuladhar, a Nepali, takes the following view: ‘ … taking a porter will greatly enhance your enjoyment of the trek and will help the livelihood of one man, his family and therefore his village. For most porters, their economic burden is heavier than the weight of the backpack they are carrying for tourists. Working manual labour is not derogatory by any means. Whereas most Westerners may feel ecstatic at giving some donations (equivalent to giving alms) it is ironic that they feel their conscience pinched to use porters and pay for their labours. Using a porter is not much different to hiring a taxi and pay someone to drive for us.’

Scott Yost, a trekker, suggests: ‘… hiring a porter is good for both of you. For one thing, it will help you understand how bizarre and Western your idea of even being concerned about hiring a porter is. I will admit that it is weird at first to have a personal attendant doing things for you. But you should remember that it is a respectable occupation, often the best that is available to many Nepalis. Portering for foreigners pays relatively well, so most porters are happy to work for a trekker. Also, working for a foreigner gives the porter an opportunity to learn English if he chooses. This can be an essential step in upward mobility. You may also make a good friend in the process. So my recommendation is to hire a guide and/or porter whether you think you need to or not. Then go with an open mind, and try to understand how your porter and guide sees the world, and learn from them.’