It only gets better!

Verrassing!
Net voor mijn tweede bezoek aan het weeshuis krijg ik een berichtje op mijn telefoon. De avond ervoor heb ik mijn nagekomen belofte gedeeld op facebook en verteld hoe ik onder de indruk ben. Een van mijn lezers en goede bekende is geraakt door mijn actie. Hij wil heel graag bijdragen. Deze anonieme gulle gever verdubbelt mijn bedrag en schenkt daarmee nogmaals 400 dollar (40.000 roepies) aan het weeshuis! Of ik dat namens hem mee in orde wil maken.

Ik krijg er kippenvel van!
Wat een gebaar!
En ik schrijf terug dat ik dit met heel veel plezier doe!

De ontmoeting met de kinderen in het weeshuis is geweldig!
8 vrolijke kinderen en een buurmeisje maakt 9. Eerst wat verlegen en schuchter, maar met meegebrachte zakjes chips, kleurboeken en stiften ineens heel uitbundig!

Ze praten goed Engels en na een rondje namen en leeftijden vraag ik wat ze later willen worden: piloot, engineer ("so I can built the airplane for him!") zuster, dokter, I don't know yet. Dit laatste wordt gezegd door het jochie Lollit, een vrolijke praatjesmaker blijkt hij te zijn. De meisjes vinden op school wiskunde het leukst, de jongens sport. Ze voetbalden iedere dag, maar een hond heeft de bal kapotgebeten ...
Het gesprekje gaat alle kanten op. Als ik vraag wie in de bovenste bedjes van de stapelbedden ligt, lachen ze. "Het is nu te koud bovenin, in de winter liggen we met 2 in de onderste bedjes, lekker warm".

En weet je, dit voelt als een groot gezin met 8 broertjes en zusjes. En dat zien ze ook zo. Een warm gezin, met veel lol!

Voor Endu Didi heb ik een mooie groene pashmina sjaal (warm voor de winter, en op suggestie van het hotelpersoneel) gekocht. Het is te zien dat zij zich wegcijfert voor de kinderen. Ze kan wel een cadeautje voor haarzelf gebruiken.
Als ik haar het cadeautje geef en ze naar de kinderen kijkt, zegt ze "me so happy".
Ik zeg "lieve Endu Didi, it only gets better". En geef haar de 40.000 roepies. Namens een goede vriend leg ik uit.

Ze stamelt en is geëmotioneerd. Daarna lachen we er samen om. In het Nepalees legt ze uit dat dit de eerste keer is dat ze een donatie van buitenlands bezoek krijgt. Ik blijk de eerste "foreigner" op bezoek te zijn. Ze is heftig onder de indruk.

Na een uurtje is het vertrek. Ze vragen of ik nog es terugkom. Lollit vraagt of ik dan misschien een calculator wil meenemen, voor het wiskundehuiswerk. Ik lach, dat is beloofd! En ik zeg dat ie later misschien maar businessman moet worden.

Stil en onder de indruk zit ik in de auto. Geraakt door dit bezoek en door deze warme familie. Hoe dankbaar je je kunt voelen!

Me-happy-kusjes
Natasja

(voor foto's kijk op www.natasjamarcus.com)