Sneeuwpret!

zondag 14 december 2014

Om 6 uur trek ik mijn gordijntje open. Het sneeuwt! Nog steeds! Het heeft de hele nacht doorgesneeuwd. Een flinke laag sneeuw tegen mijn raam. Buiten is de wereld wit. De bergen en het meer zijn niet te zien. Eén grote grijze sneeuwlucht. Ik kruip terug in mijn warme slaapzak. Daar is het beter.

Vandaag stond de klim van Gokyo Ri op de planning. Een klim van 600 meter naar de ronde top van de berg. Dit staat bekend als hét ultieme uitzicht op Mount Everest. Dat gaat em vandaag niet worden … In de eetzaal bij het ontbijt is het lekker warm. De kamer zit vol. Het is druk. De groep Franse bergbeklimmers, een aantal losse gasten, en degenen die ik de afgelopen dagen heb leren kennen. Iedereen zit gevangen en de ochtend wordt kaartend doorgebracht.

Na de lunch houden we het niet meer. Naar buiten! Dikke kleren aan, handschoenen en muts op, en crampons onder de schoenen. De teller in het halletje raakt bijna -10 graden aan. De yaks staan dicht bij elkaar. Met een dikke sneeuwlaag op hun vacht kijken ze ons sip aan. Wat zouden zij denken?
We besluiten door het dorpje naar de rand van het meer te gaan. De wereld is prachtig wit en voelt knus, door de vallende sneeuw wordt het geluid gedempt. Al snel zakken we tot kniediep in de sneeuw. Opletten voor de stenen muurtjes die nu verborgen zijn, en op zoek naar de stenen trappen. Dikke lagen sneeuw liggen op de golfplatendaken. Wat is er al veel gevallen! Met brede smiles op onze gezichten en hardop lachend zoeken we onze weg door de sneeuw. Aan de rand van een erfje springen we in de sneeuwhopen een niveautje lager. Tot ons middel weg in de sneeuw! Ik voel me weer net een klein kind!
We maken sneeuwballen. Maar sneeuw plakt niet bij temperaturen onder het vriespunt, dus vallen ze als pulp uit elkaar als we ze gooien. Aangekomen bij het meer is het water het enige wat we zien. De rest is een grote sneeuwmist.
Na enige tijd bevangt de kou ons. Mijn tenen voelen bevroren, dus terug naar de gedroogde yakpoep en warme kachels. Terwijl de sneeuw gestaag blijft vallen …

Kus
Natasja