Tibet!

Ik ga naar Tibet!
Tibet!

Hoe dat komt? Ik sta er zelf nog van te kijken!
Zoals de meesten van jullie weten kon ik mijn trekking afgelopen december niet afmaken. Na 2 weken werden we vanwege hevige sneeuwval op 5000 meter geëvacueerd en stond ik weer in Kathmandu. 2 weken te vroeg. Geprobeerd is nog een week naar Tibet te gaan, maar de Chinese regering gaf op zo’n korte termijn geen visum. Dat ging dus niet door.

De evacuatie heeft andere mooie avonturen gebracht. Hele mooie. Maar het niet af kunnen maken van mijn vierweekse trekking voelde ik ook. Dat bleef knagen. Topgai, mijn Nepalese agent, zei nog “kom in het voorjaar terug, het nieuwe seizoen”. Ik antwoordde dat dat te vroeg zou zijn. Dat zou onmogelijk zijn.
Toch terug in Nederland en op mijn werk bleef het knagen. Het verlangen om terug te gaan zo groot. Ik durfde er niet aan te denken, maar na een goed advies (*Dank je, Christel!) heb ik verlof aangevraagd. Om terug te gaan naar Nepal, naar de Himalaya, en het Everest gebied. De trekking afmaken. En het werd goedgekeurd! Ik sprong een gat in de lucht!

Contact met Nepal werd snel gelegd. Plannen gemaakt en tickets in optie gezet. Het ging voorspoedig. Samen met Topgai maakte ik een programma voor de trekking en voor een weekje Tibet. Als dat toch es zou lukken. Het nieuwe bergseizoen begint vanaf half maart tot half mei. De periode waarop Everest Base Camp in vol bedrijf is, en vol met expeditieteams die een poging naar de top van Everest willen wagen. Om dat te mogen zien en voelen … En aan beide zijden van Everest te kunnen staan, in Nepal en in Tibet! Een droomreis!

Een paar weken voor het geplande vertrek was alles rond. Alleen de bevestigingen moesten nog volgen. En toen kwam het bericht … Opnieuw was het weer onstabiel en totaal anders voor de tijd van het jaar. Eind maart sneeuwde het weer in het hele gebied. Deze keer zelfs op het vliegveld van Lukla, op 2800 meter. Ongekend. De hooggelegen sneeuw smolt nog niet. En dat was weer even een bittere pil om te slikken. Afwachten. Vragen stellen. Contact met de gidsen. Voorzichtige berichten dat verwacht werd dat het binnen 2 weken beter zou worden en de sneeuw zou gaan smelten. Onzekerheden. En de vertrekdatum kwam snel dichterbij. Tibet bleef als optie open, maar mijn hoofddoel was de trekking.

Uiteindelijk is afgelopen weekend het besluit gevallen. De trekking werd definitief een no-go. Het weer is ondertussen wat beter geworden, maar de onzekerheid blijft. Het is niet verstandig om nu te gaan. Dat was wel even een zwaar gevalletje van loslaten voor me. En dat vergde wat. En ik stond op het punt te besluiten het hele plan af te blazen. Het was alles of niets.

Maar ondertussen was vriendin Wendy daar. Wendy heeft al lang de wens op een dag naar Tibet te gaan en was druk bezig met het plannen van een reis later dit jaar. Onze wensen en dromen kwamen op dit gebied nu samen. De kans was nu hier. Ik zou de trekking doen en terug in Kathmandu zou zij aansluiten om samen naar Tibet af te reizen. En nu leek het niet door te kunnen gaan. Soms is het beter verstandig te zijn en we spraken af de reis naar het najaar of volgend jaar door te schuiven. Maar ook dat voelde onrustig. Waar het verlangen groot is, laat dat zich niet leiden door verstand. En op een of andere manier voelde het dat een uitstel wel es kon leiden tot afstel. Waar zouden we volgend jaar staan? De kans was nu hier. We hoefden alleen maar ja te zeggen.

En dus viel afgelopen weekend niet alleen het besluit dat de trekking een no-go was … maar ook het besluit dat Wendy en ik naar Tibet gaan!!
Het programma is rond, vluchten geboekt, visum geregeld, en de Lonely Planet gekocht. De voorbereidingen lopen en over een paar weken is het vertrek al. Ik kan het zelf nog bijna niet geloven …

Tibet!

Natasja