Omhoog naar Gokyo Ri!

maandag 15 december 2014

De zon! Ik voel het meteen als ik mijn ogen open doe. De zon schijnt! Strakblauwe lucht en een stralend wit winterwonderland! Wat een sprookje! En wat onverwacht!

Bij het ontbijt lacht iedereen weer! Het heeft de hele nacht nog gesneeuwd. Tijdens de nacht ben ik een paar keer wakker geworden van de harde windvlagen tegen de raam en rond de lodge. Bij de zonsopkomst is het opgeklaard en ziet de wereld er heel anders uit!

De grote ronde berg Gokyo Ri lonkt. Een paar van de Fransen zijn al vertrokken. Zij wagen een poging naar de top. Voor een glimp op Mount Everest! Door de sneeuw, maar het lijkt mogelijk. Vanachter het raam kijken wij toe. Weliswaar zijn zij als bergbeklimmers anders uitgerust, maar het lijkt voor ons ook mogelijk. Dus snel maakt iedereen zich gereed. We gaan het proberen! Al is het maar tot halverwege. Opgewonden!

Dat geldt niet voor iedereen. Een paar mensen hebben een strak schema en hebben over een aantal dagen hun internationale vlucht. En iemand voelt zich echt niet lekker en heeft de eerste symptomen van hoogteziekte. Te lang op deze hoogte. Het kan iedereen overkomen. Voordat het opnieuw zal gaan sneeuwen, zijn de eerste helikopters onderweg om ze eruit te halen. Terug naar Lukla en door naar Kathmandu. Dezelfde berichten komen uit de vallei van Mount Everest. Daar worden de eerste mensen geëvacueerd.
Terwijl ik met mijn mannen de eerste stapjes door de sneeuw omhoog ga, wachten zij op hun rit terug naar de bewoonde wereld.

Ik stuiter! Wat is de wereld toch machtig mooi!
Met mijn crampons aan, soort ijzeren spikes onder mijn schoenen, heb ik redelijk grip. Toch is het niet makkelijk. De Fransen en anderen voor ons hebben al een soort pad door de sneeuw gemaakt. De zon is halverwege de ochtend al warm en maakt de betreden sneeuw al snel tot pulp. Soms stappen we in hun voetstappen, soms maken we ons eigen pad door de verse sneeuw. Ondanks mijn enthousiasme is het zwaar. De hoogte is merkbaar en de zachte sneeuw is moeilijk en glad.

Het uitzicht is echter fantastisch! Hoe hoger we komen, hoe meer de witte bergwereld zich ontvouwt! Het blauwe meer glinstert. Gokyo lijkt vanuit de hoogte wel een wintersportdorpje. Cho Oyu is wonderbaarlijk dichtbij en straalt in de zon. De Ngozumba gletsjer vanaf deze hoogte steeds beter zichtbaar. Helemaal wit deze keer, en niet meer grijs. Wat een cadeautje is dit!

De eerste Fransen komen alweer omlaag. De top bereikt! Ons pad wordt echter door de zon en pulp steeds slechter. De weg omlaag zal nog moeilijker zijn. Hmm ….
Halverwege de berghelling rusten we uit op een stukje gras waar een dunne sneeuwlaag geheel gesmolten is. Sancha en ik besluiten niet verder omhoog te gaan. Hoe aanlokkelijk ook, de weg terug zal te moeilijk worden. Voor uitglijders en valpartijen moet gewaakt worden. Ondanks de teleurstelling is dat de realiteit. Daarachter lonkt Mount Everest. Ik zie haar net niet, maar ik weet dat zij er is. Dit was mijn kans … Toch sta ik op, en zet de eerste stappen omlaag. Gonza houdt me tegen. Als ik mijn camera aan hem meegeef, zal hij verder omhoog gaan. Met zijn ervaring zal hij minder problemen ervaren. Hij zal voor mij de foto’s maken. Hij wil het echt. Sancha en hij weten me te overtuigen. Alhoewel niet hetzelfde als met eigen ogen gezien en zelf de foto’s gemaakt, ben ik heel nieuwsgierig naar het uitzicht. En zo glibberen Sancha en ik naar beneden en gaat Gonza verder omhoog.

Na hard werken en een hoop gegiechel, maar ook met knikkende knietjes kom ik weer aan bij de rand van het weer. De weg terug was hard werken! Maar het was de moeite waard!!

Enige tijd later volgt Gonza. Met een grote smile! De top bereikt en de foto’s gemaakt!
Trots dat hij dit voor mij heeft kunnen doen. Ik ben ondertussen blij dat ie veilig terug is. En de foto’s …. super!!:)

Kus,
Natasja