Bijzondere herinneringen

Zo ben je dus in Nepal...
En zo ben je ineens al weer een paar daagjes terug thuis. En is het bijna de laatste dag van het jaar. En mijmer je na over de ervaringen in Nepal...

Met een heerlijk warm gevoel. Nepal nog in mijn bloed.
En een onwennig toch ook. Hoe snel dat bijzondere ervaringen bijzondere herinneringen worden. Hoe kort en op een vreemde manier ook hoe lang geleden de start van de trekking was. En het onverwachte einde ervan.

Bijzondere herinneringen aan een prachtige trekking. Waar iedere dag een verrassing is. Waar iedere dag de natuur verandert. Van warmte, rijstvelden en kleur. Naar bossen, aardappelvelden en steile wanden. Van kou, woeste vlakten en bevroren watervallen. Naar de onverwachte sneeuwval en witte sprookjeswereld. En die steeds aanwezige witte bergtoppen. Waar de mensen en dorpjes veranderen. Waar het steeds weer klimmen en dalen is. Iedere dag wetend dat als we omlaag naar de rivier gaan, we na de brug weer omhoog gaan. Steeds weer. Hoe we langzaam hoger en hoger en hoger komen. En hoe heerlijk het is als het even alleen maar vlak lopen is.
Waar mijn dagen eenvoudig bestaan uit wandelen, eten, en slapen. En vooral veel verwondering over de wereld om me heen. Warmte als je stijgt, kou als het om 18 uur donker is geworden. Ontmoetingen met bijzondere mensen, Nepalees en Westers. Vredig… over hoe simpel het leven kan zijn en daarmee zo prachtig.

Dat onwerkelijke gevoel. Vooral met zo’n onverwacht eind van de trekking. Waar normaal het overwinningsgevoel dat een volbrachte trekking overheerst, is er nu een onwerkelijk gevoel van een voortijdig eind. Met een gevoel maar door te willen en kunnen blijven gaan, zijn kou en afzien snel vergeten. En blijft het verlangen daar terug te zijn. Daar op die hoogte van 5000 meter. Waar het voor mijn gevoel allemaal pas net begon …

Gemengde-gevoelens-kusjes
Natasja