Wat nu?!

zondag 14 december 2014

Bij de warme kachel is de sneeuw inmiddels het gesprek van de dag. Vooral de vraag wat nu? Inmiddels sneeuwt het 24 uur lang aan een stuk. De gidsen hebben contact met Kathmandu gehad. De voorspelling is dat er de komende dagen nog meer sneeuw valt. Zelfs in Namche Bazaar op 3400 meter sneeuwt het. Hier zitten we dan op 4800 meter aan het einde van een vallei die we alleen uit kunnen omhoog over een van de bergpassen of omlaag de vallei terug uit. Is er een veilige weg terug?

Vanochtend deed een groep uit een van de andere lodges een poging om te vertrekken. We zagen ze vanuit onze eetkamer gaan. Binnen 10 minuten waren ze terug. Een andere groep blijkt bij een poging tot het brugje te zijn gekomen. Het punt waarop het pad als een ongelijk stenen trap omlaag gaat, langs een steile wand aan de ene kant en stromend gletsjer water aan de andere kant. Daar zijn ze omgedraaid en weer teruggekomen.

Het schijnt vannacht nog harder te gaan sneeuwen. Twee van de Fransen komen binnen van het buiten spelen. Zij zijn naar de gletsjerrand omhoog gegaan. Op sommige plekken is de sneeuw nu al zo hoog opgewaaid dat zij tot hun oksels in de sneeuw zaten. Dat zegt veel over het pad terug …
Het blijkt dat ook veel mensen in de Mount Everest vallei hierachter vastzitten. Mijn volgende deel van de trekking. Zoveel is wel duidelijk, hier stopt mijn trekking. Dat geldt voor iedereen in deze lodge. Niemand wil erop vooruit lopen, maar iedereen voelt het.

Hier in het dorpje is het redelijk vlak, hier zitten we veilig. Maar de weg terug is afgesneden. Door de zware sneeuwval, opgeblazen sneeuwhopen en langs hoge bergwanden is er sprake van mogelijk lawine gevaar. In ieder geval een kans op een grote pak sneeuw op je kop. De eigenaar zegt dat er voldoende voorraad is van eten, drinken en om de kachel te stoken. Daar hoeven we ons geen zorgen over te maken.

We leggen ons voor nu neer bij de situatie. Samen een beetje het gevoel van opgesloten te zitten, probeert iedereen er toch een leuke avond van te maken. Met ons groepje kaarten we de avond weer weg. Toch zijn er bij sommigen bezorgde gezichten te zien. En her en der wordt er zachtjes gesproken over mogelijke oplossingen.

Na het eten duik ik mijn donzen slaapzak in. Uiteindelijk nog het warmste plekje in het hooggebergte. Das om en muts op. Een handschoen aan om mijn leesboek vast te kunnen houden. Buiten mijn slaapzak geeft mijn klokje -4 graden op het kamertje aan. Alleen mijn neus voelt nog kou …

Kus
Natasja