Trekkingdag 9: een luie dag in Namche

dinsdag 9 december 2014

Afgelopen avond kruip ik in mijn slaapzakje zonder mijn wekker te zetten. Morgen is een rustdag dus uitslapen! Blijk ik er 2 keer ‘s nachts uit te moeten om naar het toilet te gaan. De laatste keer is om 6 uur en lig ik vervolgens een uur wakker te koekeloeren. Heb ik dat! Maar uiteindelijk val ik toch nog een uurtje in slaap.

Na het opstaan zeg ik Sancha en de vriendelijke eigenaresse goeiedag en vertel dat ik ontbijt over sla. Ik ga op ontdekkingstocht in Namche. Voor een bergdorp in de Himalaya waar je niet met verkeer kunt komen is Namche erg groot. Een rustpunt voor velen en voor vermaak proberen ze hier te zorgen. Winkeltjes met bergmateriaal, souvenirs en boeken. Internet- en koffiecafeetjes, bakkerijtjes. Je was kun je laten doen in de lodges of zelf doen in het koude water van het stroompje door Namche. In de avond zijn er barretjes en kun je een potje poolen. Vanmiddag wordt er ergens een film gedraaid. En dan te bedenken dat alles hier met de hand, per ezel of per yak omhoog is gebracht. Okee, misschien af en toe per helicopter. Het valt me opnieuw op dat dit deel van de Himalaya rijker en meer ontwikkeld is dan de andere delen waar ik heb gelopen.

De zon schijnt en ik loop de stenen trappen af naar het lagere deel van het dorp. De gebouwen zijn sterk van steen en nieuw gebouwd. Het houtwerk is overal fel gekleurd. Waar een aantal jaar geleden de gebouwen niet hoger dan 2 of 3 verdiepingen waren, zijn er hele flatgebouwen bijgekomen met 4 tot 5 verdiepingen. En dan te bedenken dat in het piekseizoen van de maanden oktober en november alles vol zit.

De bewoners doen hun dingen en bergtoeristen slenteren door de steegjes en over de trappen. Het leven is even sloom hier en dat is heerlijk! Ik koop een chocoladebroodje en ga in het hoger gelegen gedeelte op zoek naar een fijn plekje in de zon. En dat vind ik in een zijstraatje op de stenen brede rand van een lodge. Ik trek mijn schoenen en sokken uit, geniet van de warmte van de zon en heb zicht op de hoge noordelijke flank van Khongde Ri recht voor me. Het leven is goed.
Ik schrijf wat in mijn schriftje en denk af en toe of ik niet wat actiefs moet gaan doen. Nah … straks misschien.

Rond lunchtijd rek ik me lui uit en besluit maar es naar mijn lodge te gaan. Met de zon op deze hoogte is het toch ook een beetje uitkijken. Terwijl ik naar beneden loop, kom ik onze eigenaresse op de weg naar boven tegen. En in de lodge is iedereen verdwenen. Alleen Toshi, het 5 jarige pleegzoontje van de lodge-eigenaars, begroet me vrolijk in het Nepalees in de eetkamer. De tv heeft een grijs sneeuwscherm en met de afstandsbediening kijkt hij me vragend aan. Ik probeer het op te lossen, maar moet helaas mijn schouders ophalen. Sorry Toshi, no can do.
De eigenaresse is al wat ouder en heeft al een zoon die uit huis is en een zoon van een jaar of 20 die de beneden gelegen winkel met vader runt. Ik meen dat Toshi een nakomertje is, maar Sancha vertelde dat Toshi als vondeling bij hun deur is achtergelaten. Hij was nog maar een baby. Bij deze pech heeft hij geluk gehad. In de avonden wordt hij door zijn pleegouders en -broer liefdevol geknuffeld en op schoot genomen. Hij had niet beter terecht kunnen komen, zo lijkt het.

Na een half uurtje op mijn bed een boekje lezen ga ik weer naar beneden. Nog steeds niemand, dus ach, laat ik maar weer lekker buiten naar mijn muurtje in de zon gaan. En het leven in het rustige Namche aan me voorbij laten gaan. Een beetje saai, maar lui is soms ook heerlijk.

Tegen 15 uur loop ik naar “Cafe de 8848″. Daar staat een dagelijkse film aangekondigd: “Sherpa’s, the real hero’s of Everest”. Hier kom ik Paul de Ier tegen. Wat?! We drinken samen een koffie/theetje. Ik dacht dat zij me al vooruit lagen. Hij legt uit dat dat ook het geval was. Nadat de oudere Canadees en de Australische met een deel van de bemanning achter is gebleven en in een rustiger tempo volgen, hebben hij en Matt de Engelsman zich nu ook opgesplitst. Matt en hun gids zijn doorgegaan op de route van de Three Passes. Hij gaat alleen verder. De groep bleek niet wat hij er van gehoopt had en hij geniet nu van zijn tijd alleen. Hij is hier nu al 3 dagen en raadt de film aan.

Het cafeetje is met een man of 20 volgelopen en met thee en een heerlijk stuk chocolatecake plof ik op een luie bank. Iedereen zit rond een groot scherm en de 2 uur durende docufilm start. We worden meegenomen in het leven van de sherpa’s uit dit gebied die met Westerse klimmers op expeditie gaan. (Daarover een nieuw verslag.)

De film maakt op iedereen veel indruk. Ik praat er over na met Paul. Als ik buiten kijk is de zon verdwenen en is Namche net als de vorige middag bedekt met bewolking. In de schemer loop ik tegen 18.00 uur terug naar mijn lodge. Ik neem opnieuw een gloeiend hete douche omdat het voorlopig waarschijnlijk mijn laatste kan zijn. Het helpt te vergeten dat kou bestaat.
Ik eet een heerlijke macaroni bij de kachel. En terwijl ik gezellig een pot thee drink met het Engelse stel David en Lily zit de hele Nepalese familie rondom de breedbeeld tv waar de Bollywood acteurs met schelle stem hun mierzoete liefdesliedjes zingen. Toshi tevreden op schoot opgekruld in de armen van zijn vader.
Het was een mooie dag …

Luilak-kusjes
Natasja

Statistics
3440 meter: Namche
afstand: 1 km
1 uur lopen
stijgen: 75 meter | dalen: 75 meter